domingo, 15 de enero de 2012

Mi primera retirada ... y más contenta que unas castañuelas!

Hola de nuevo, hace mucho que no nos veíamos y esto tiene que cambiar. No es que tenga que cambiar, es que me apetece que cambie porque tengo muuucho que contaros.

Bueno, al rollo. Mi primera "retirada" ... ¿que dónde? jeje, en el GR-10 Xtrem. ¿por qué? Os lo cuento:

Nuestro 3º GR-10 Xtrem. Dicen que a la tercera va la vencida, no? Pues así fue.

Sábado 14 de enero, 4:30 de la madrugada, piiiii, piiiii, piiiii. Más contentos que unas pascuas desayunamos y con todo preparado salimos hacia Puçol para emprender, por tercer año consecutivo, la salida que nos llevará a través de 93 km de sendas y pistas, cruzando nuestra querida Sierra Calderona, hasta Andilla.

Allí, como es de costumbre hacemos tarde, con prisas, saludamos a medio mundo y nos deseamos suerte respectivamente. Nuestra idea es hacer mejor tiempo que el año pasado y nuestra estrategia es reservar fuerzas hasta pasadas las cadenas y allí, tras salir el sol, apretar y ganar horas de luz. Durante la noche, aguantar hasta llegar a meta. Bueno, parece un buen plan.

Dan las 6:00 y xino-xano comenzamos a trotar, a reír, a hablar, ¿falta mucho?, ¿porque volvemos año tras año? ... vamos, lo de siempre.

Subimos con mucha calma hacia Monte Picayo, en el tapón de les penyes de guaita estamos un buen rato, pero merece la pena porque nos sacan unas foto, oye, espectaculares. Seguimos a oscuras, con nuestros frontales hasta un poco más allá de Sant Esperit, donde comienza a clarear el día. Parece que hará bueno, esta raso de momento. La previsión para la noche ya la sabemos, Fosc (ho ha dit V.Pla, eh?).

Llegamos a Segart sin contratiempos y subimos Les Cadenes con mucho frío y con el solecito asomando. Nos comentan que hacen 4ºC ... ufff. Ale, ahora sí, habíamos quedado que tras esto a coreeer. Y eso hacemos, pero siempre con la teoría del vaso de Guillermo: coges un vaso lleno de agua, lo vacías delante de tus pies, si el agua viene hacia ti se anda, si va hacia el otro lado se corre y si se queda quieta ... pse, según el tiempo.

Así así llegamos a Serra. A mi me duele mucho el brazo derecho, ¿pero cómo es esto? ¿No me tendrían que doler las piernas, en todo caso? En Serra cogemos nuestros bastones (yo los estreno hoy, ya veremos qué pasa con ellos) y seguimos. Vamos con Guillermo y con Elena un ratillo, con otro compañero de Barcelona, Manuel viene a nuestro encuentro, una pareja muy maja también comparte un rato de carrera con nosotros y poco a poco llegamos a Gátova. Este tramito me gusta y ahora más ya que han recuperado el antiguo GR. La subida a la torreta esa dichosa era para morirse. Antes de llegar a Gátova me saco un súper-bocadillo ya que tengo más hambre que "el gosset d'un volantinero", y eso no se puede consentir, que luego me dicen que no como.

En Gátova, oh! Sorpresa! Pepe nos está esperando! Que guay. También está con él Celia, de correm dimecres que se encuentra avituallando a sus compañeros. Esta vez lo haremos rapidito, eh? Plato de arroz con tomate, bocata de atún (riquísimo todo), cacahuetes un poco de coca-cola, compeed a los pieces y salimos. En eso que llegan Guillermo y Elena. Van tocados, pero ya veremos, de momento se están bebiendo casi una litrona de cerveza!

Salimos y con una hora y algo más de ventaja respecto al año anterior, vamos, que si apuramos aún llegamos de día a Sacanyet.

Nosotros salimos y buenoooo, que sopor! Despacito subimos pero viene una fiera detrás de nosotros. Anda, si es Mike, nuestro amigo el canadiense con el que tuvimos el gusto de compartir algún que otro kilómetro la edición anterior. Esta vez va genial y nos unimos un ratillo. Es encantador y vamos cada ratito tirando uno del grupo ya que trotamos sin parar casi. Yo tengo muuuucho calor, algo exagerado. Voy sudando la gota gorda y como si me fuera a dar un jamacuco. Sigo pero sin hablar a penas (mal síntoma). Poco a poco recuperamos y Mike dice que va a trotar un poquillo (nosotros vamos andandito que las rodillas...sí, sí ... ahora la culpa para las rodillas ... vamos que estamos hechos un asquillo, jajaja).

Las subidas que hay hasta llegar a Montmayor nos retrasaban la marcha un poco y eso que los palos, ay los palos! Qué maravilla! Quitan mucho peso, te ayudan a mantener un ritmo constante en las subidas y para las bajadas con mi rodilla chunga eran especiales.

Llegando a Montmayor coincidimos con un chico del sur (por el acento) con el que nos hacemos una foto en el km 6o ya que nos dice que no estamos haciendo ni fotos, jeje. Ya las hicimos el primer año, ya, en cada una de las decenas de km. Vamos también con una chica finlandesa muy maja. Entre pensar en castellano, hablar en inglés y la bajada pegada a la valla pinchosa ... vaya circo! Bajando Francesc se resiente de los gemelos, pues nada a estirar!

En Montmayor está María animando. Fotos varias y tortilla. Mucha tortilla, cacahuetes, panecillos y de todo. Ah! Y ropa de abrigo.

Derrepente aparece Mike por detrás. Pero xico! Si ibas delante! Ai mare, se ha perdido con otro xico y viene negro, jajaja. Dice que enseguida nos coge, así que nos vamos delante. Nada más salir paradas por problemas técnicos, más ropa, ibuprofeno, etc... que nos retrasan bastante.

Descubrimos que hay vida más allá de la noche y vemos parte del recorrido que nunca hemos visto porque hoy tenemos una hora más de luz respecto a años anteriores. Así que disfrutamos del paisaje y de la puesta de sol entre niebla. Trotamos y cuando andamos llevamos un ritmo muy bueno. Seguimos así hasta Sacañet. Allí entramos más contentos que unas pascuas y nos avituallamos. Encontramos a Pere que está en ese avituallamiento todos los años y rápido comemos un poco y salimos.

A los 30 m de salir, aún dentro del pueblo, suspiro y digo:
- "¿Qué perrería, no? Subir ahora la Bellida, con el frío que hace ... que bien se iría en coche hasta La Pobleta...
Le pregunto a Francesc que qué tal va.
-"Pse", me contesta.
- "Oye, ¿nos retiramos y au?", le pregunto.
- "Eh? Sí, seguro?"
- "Toma, poz claro. Va, vámonos a casa, a las 10 en casa, cenamos tranquilamente y bueno, hemos hecho un entrene de 75 km en 13 horas. No está mal. Va, vamos a retirarnos que me hace hasta ilusión."
- "A ti te hace ilusión hasta ir a la mierda". Jajajaja. Y es verdad.

Lo que no me hacía ilusión era subir la Bellida y 4 horas más hasta meta. Yo el reto ya lo tengo, se que soy capaz de hacer el GR-10, lo hemos hecho dos años y en perores condiciones.
En esto que nos acordamos del Xufero ... "Yo, a patir?" Pues eso, que no nos apetecía. La verdad que no tenía ilusión y por compromiso no hago nada. Así que más anchos que largos volvimos a entrar en el avituallamiento a que nos pusieran la "temida" R tras el número de nuestro dorsal. Ana Tortosa. Dorsal 101. R en Sacañet. ¡¡¡Toma ya!!!

Pero que bien, que alegría ir a Andilla en coche y en menos de 4 horas. Nos lleva Vicent del CxM y en un viaje entretenido y ameno. A las 20:45 en Andilla, recogemos bolsas, saludamos a Darío y David que han hecho tiempazos de 12:40 más o menos, nos informan de Vicent Pla y del resto y tras buscar a Guillermo, que lleva esperándonos desde las 3 de la tarde (pues se retiró en Gátova ... ya decía yo que la litrona no podía llevar a buen sitio), nos volvemos en coche y nos contamos las batallitas del día.

¿Frustrados?¿Decepcionados? Si gracias a nuestra afición nos tuviéramos que sentir así ... vaya afición la nuestra!! Nos sentimos contentos, satisfechos y calentitos y en casa. Hoy puedo andar, me llamo Ana, soy persona. Jajaja.

En orta ocasión más. Dar la enhorabuena, como siempre, al CxM, a sus cabezas pensantes y organizantes y a todos los que hacen posible que disfrutemos así.

Saludos!

14 comentarios:

MANOLI CXM dijo...

Bueno, que todas las retiradas sean por el mismo motivo. Bss

Mica dijo...

No pasa nada ¡¡¡ Una retirada a tiempo es una gran victoria. Además, os lleváis el entrenamiento, la experiencia y las ganas de seguir.

David dijo...

Molt bé Ana. A tu no te fa falta demostrar res! I si no que ens ho conten als qui ens passàrem la Carros de Foc del 2011 fugint de tu i Maria.. jajajaja!
La veritat és que va ser una sorpresa vore-vos a Andilla i quan ens vau contar que vos havieu retirat. Però millor aixina que acabar a males. Ja havieu superat molt del que els mortals hagueren fet. Sou unes màquines!

Vaig fer els últims 30kms amb Rosa Guillamón i vam estar parlant de Carros. S'enrecordava de la gent de Misjueves i també del "murciano" aquell que anava amb bastons i que era super divertit!

Bé, no sé si faré moltes més locures d'estes però que sapigues que gràcies a vosaltres... no sé d'on he trobat les forces per fer-ho. Però que m'ha agradat moltíssim. I la gent del CXM han estat magnífics!

Fins prompte!

pd. La meua crònica-toston: http://davidfs.wordpress.com/2012/01/16/despres-de-13-hores/

miguelflor dijo...

...A las 10 en casa!!!, ja, ja, ja. Que bueno, tienes mas razón que un santo, hay que hacer lo que te pida el cuerpo en ese momento y si Bellida parece entonces el Contraix pues para casa y au!!!.

Me alegré de verte, con tu chico, siempre tan contenta y feliz. Sigue siempre así que transmites alegría por los cuatro costaos. Hasta la próxima.

JUAN dijo...

Animo ANA...., lo que se hace siempre disfrutando, hasta para retirarte de una carrera tienes talento. Enhorabuena

Txopete dijo...

:-)....Ese control está puesto a la mala leche, tan calentito, sentadito, con comida...buff...cuesta arrancar la verdad.

Me alegré de veros chicos, de nuevo.

:)

SUI IURIS dijo...

Enhorabuena.
Comparto lo que dices. Hay que disfrutarlo y quedar satisfech@. Si no, para qué?
Por cierto, creo que te vi ..., no, estoy seguro que te vi en la K25 y fui tan pavo que no te di dos besets. En fin ... ahora me toca repetir en la K-25.

Joa dijo...

Això sí que és guanyar, Anna! Estar segur d'una mateixa i del que vòl!

RAMONRUNNING dijo...

Tienes mas razon que un santo y todas las personas tendriamos que ser capaces de disfrutar de lo que hacemos nos retiremos o terminemos ademas una retirada a tiempo es un victoria, asi te quedan ganas para otras ocasiones. Nos vemos.

Anna dijo...

Hola Manoli, eso .. eso que nos retiremos porque queremos! No porque no podamos más o por lesiones. Si hubiera sido nuestra primera GR-10 pues seguro que hasta meta, pero siendo así... la pena es que ya no hacemos 3 de 3, pero volveremos. Un saludo!

Mica,ya ves. Con ganas seguimos y entrenando sin parar hasta que nos aburramos también de entrenar.
¿Y tu? ¿Cómo vas? Espero que el peque bien y los papis también. Un saludo y a ver si nos dejamos caer por Chelva y hacemos alguna salidita juntos. Yo ya tengo apuntada vuestra agenda 2012. Besetes!

Ie Pastoret! Com va? Aixina que queda reconeguda la fugida en carros de foc, no? jajaja ... i això que no vam vorer les vostres llums per davant, sinò hagués sigut una cursa en tota regla!
M'alegre que hajes disfrutat també i amb el temps que has fet. Enhorabona pel blog, ja t'he comentat que m'agrada molt. Fins prompte!

Miguel! La Bellida era un monstruo tremebundo!! jajaja. Me alegré también de verte, siempre tan dispuesto. Pasarías bastante frío allí en las cadenas, pero seguro que valió la pena. En fin, un saludo y hasta la próxima! Cuídate!

Juan! Vaya, gracias por lo del talento! La verdad es que cuando algo no te motiva ... no, no. Con ilusión hasta el fin del mundo, eso sí! Un saludo y gracias por dejarte caer por aquí!

Txopeteeee! Eso dice el que mastica, que está puesto a mala leche, que entras y no sales. Nosostros salimos, eh? Y con intención de seguir, pero volvimos a entrar y ya nos perdió el caldo, el calentito, etc...
Me alegré de verte también. ¿Qué tal te fue? Besetes.

Sui Iuris, xico! Y no saludar! Vaya, vaya, ahora no solo tienes que hacer tu la K25 de nuevo, yo también! Jajaja.Un saludo y sí, hay que disfrutar de TODO lo que s ehace, sino ... ¿para qué? Hasta pronto!

Pilar, wapaaaaa! Del que estic segura és de que en companys com vosaltres dona gust anar on siga. Besets wapa i que ens vejam prompte!

Ramón, enhorabuena! Que vi tu tiempo y sobretodo por disfrutar que seguro que lo has hecho. Así es, hay que hacer lo que nos guste ya que esta es nuestra afición y cuando hay que luchar se lucha con ganas. Un saludo y nos vemos pronto!

Sanna dijo...

Hola! It was really nice to meet you on the way. See you next year again!
-Sanna (chica finlandesa)

Anna dijo...

Hello Sanna.

What a surprise! I don't expect that you find my blog!

Yes, I wish that we will find next year.

Nice to meet you Sanna. Wellcome to my small world ... and thanks for your words.

Bye!

xufero66 dijo...

Al fi, la culpa del xufero... jajajjaja
CABRETA !!!!!

Anna dijo...

La culpa sempre per als demés i si és per al Xufero encara fa més gracias. Continúa aixina de gració sempre, home!!

Beeee, beeeee .... o acò és dels borregos i era cabreta???