martes, 31 de marzo de 2009

XI Pujada a Pipa

Pues el diumenge, després de l'ixida del dissabte de Montanejos - Alfondeguilla i per motius familiars....passejet per La Vall. Aixina que aprofite per arrimar-me a Pipa, que avuí és la cursa.

Corren Lola y Migue....i Robus va caminant. Així que ens esperem a que arriven tots. Enhorabona Lola, ja has fet menys temps que l'any passat, m'haguera agradat tronar a correr-la en tu, però esta vegada no podía ser.

Cosa extranya el passejar-me per allí sense haver participat.....fins i tot tenia ganes, perquè no estic cansada.

Allí em trobe a Santi que ja està dutxat i tot, jajaja. Li pregunte com li ha anat i com sempre em diu: "bah...no ha anat malament, be".

Jajajaja, ay...qué tio...i això que ha quedat el 4º de la general i el 1º de veterans, però sols li ha anat be. Be, doncs m'alegre.

Així que ens quedem fins que li donen el trofeu i aprofite per conèixer personalment a Totterreny i al Sorro. Un plaer.

Us deixe l'enllaç de les fotos que férem:
http://picasaweb.google.es/thaira8684/XIPujadaAPipaPipa29309#

Enhorabona als campions, com sempre.

lunes, 30 de marzo de 2009

GR-36, Motanejos - Fondeguilla (52 km)

Ganas tenía de escribir esta experiencia pues ha sido la marcha más larga que he hecho hasta el momento y el resultado ha sido bueno.

Pues no recuerdo cómo exactamente nos enteramos de esta salida organizada por el Club de Muntanya Castro de Alfondeguilla y decidimos apuntarnos. El madrugón era de miedo, pero bueno....valía la pena.

Salimos a las 5 de Valencia en dirección a Alfondeguilla, se suponía que íbamos en bus desde allí hasta Montanejos. Para regresar andando cruzando las Sierra Espadán y pasando por varios pueblos que iré comentando más tarde.

Pues nada...llegada a Montanejos, bajamos del bus y tal cual una estampida, madre mía!!! Hay gente que la hace corriendo (qué fuertes están), otros medio trotando y un grupito caminando pero a buen ritmo. Manu, que venía también sale escapado...haleee.....auuuu.

Pues eso, entre que pongo el FR en marcha, meo y me mentalizo....nos quedamos Mario y yo solos, jajaja. Hale pues....correeeee, que se van.

Pues comenzamos con una subida constante por una pista forestal donde vemos por delante el grupito que va andando como nosotros. En el km 4 más o menos cogemos una senda y tras finalizarla (km 5, creo, no me hagáis mucho caso) los alcanzamos, porque se han parado, eh....

Seguimos y bajamos un poco por pista, allí comienza a dolerme un pie...grrrr. No he cogido las botas de montaña, he pensado que mejor las zapatillas que uso habitualmente para correr y creo que no ha sido muy buena idea, pues la pisada es diferente y en solo 8 km ya siento que me va a salir una ampolla. Así que paramos y me unto el pie de vaselina.....vaya tela.

Pues hale, otra vez los últimos. No me preocupa eso, me preocupa que nos perdamos, pues comentan que hay algunos sitios donde no está muy claro el GR. Y eso nos pasa...que nos perdemos.....bajamos por la pista y no vemos la senda que sale a la izquierda. Decidimos que no vamos bien y volvemos. Ahora de subida sí que vemos la senda...como decían los Xibecas...llena de aliagas...pero qué bonitas están, todas coloridas, gññññ.

Bueno, nos reincorporamos al sendajo y acaba en una pista. Seguimos y en poco rato cogemos de nuevo al grupo que va junto. La mayoría de ellos son del club que organiza la marcha, recuerdo a Ángel Font (que ya nos conocíamos de alguna salida con Misjueves) y a Fanny (que chica más maja). Seguimos con ellos y nos comentan que pasamos por el punto más alto de la marcha en esos momentos. Salimos a una pista asfaltada, de la que nos desviamos un poco por senda pero llegamos a Torralba del Pinar. Primer avituallamiento donde encontramos a Manolo (djfemer) que nos recibe con isotónicas, agua, pastelitos, plátanos y naranjas. Por cierto...encantada, pues lo había leído mucho en el foro, pero no lo conocía personalmente.
Como nos estamos quedando heladitos cual pollos nos damos prisa en ponernos más vaselina en los pies...pues estos calcetines se la chupan que da gusto, jejeje y nos ponemos otra vez en marcha. Fanny decide venirse con nosotros dos pues sus compañeros se quedan tomando algo.

Así que salimos los tres y vamos haciendo camino por una de las partes más bonitas del recorrido. Un barranco lleno de vegetación. Una vez termina el mismo subimos por senda hasta lo que parece una senda de herradura que nos lleva hasta el segundo avituallamiento cerca de Villamalur, a las puertas de Parque Natural de la Sierra de Espadán. Allí está el padre de Fanny que nos da ánimos y tras beber y comer un poco seguimos por una pista que nos adentra en Espadán. Allí viene otro de los tramos que recuerdo como más bonitos, sendas por bosques de Rodeno, llenos de vegetación en plena floración....muy chulo. La verdad es que vamos todo el rato dándole a la lengua...pues como Fanny no habla casi y yo tampoco....jajajaja.

Llegamos así cerca de Alcudia de Veo, donde ya llevamos unos 30 km. Otro avituallamiento y control. Desde allí cogemos un poco la carretera hasta Veo, donde seguimos por una senda y nos cruzamos con bastante gente. Son las 2 ya, llegados a este punto (fue mi punto crítico) veo que llevo unos 32 km, me falta muchos, bastantes como para no conseguir acabar. Ahora mismo no tengo más ganas de andar, me duelen los pies....menos mal que no me duele la espalda que es peor. Las rodillas van bien, pero el tobillo...no se. No tengo la sensación de ir cómoda y me doy cuenta de que estoy pesimista. Fanny nos dice que nos quedan unas 2 horas hasta Eslida, donde pensamos comer y luego otras dos horas hasta Alfondeguilla. Joer....que pocas ganas. Pero a esto hemos venido, no me puedo retirar...pues tampoco hay nadie que nos recoja. Y bueno...en el foro me cuelgan, jajajaja. Pues hale, cap avant....

Durante el recorrido me encuentro a Roberto y a Jordi, del grupo de Misjueves....me llama Roberto, pues yo ni los he visto, jajaja. Cuando les cuento de donde venimos...pues me dan ánimos, gracias.

Pues lo dicho....ahora ya me duelen mucho los pies y no mejoran. Tengo ganas de salir corriendo un poco para ver si mejoran, pero hemos quedado que íbamos andandito, así que voy trotando a ratos y me voy parando para esperar al resto.

Pasamos cerca de Aín y nos quedan unos 4 km de carretera hasta Eslida (por no ir por el GR-36 que haríamos más distancia y sobretodo más desnivel). La carretera se me hace eterna, pero eternaaaaa. Voy trotando y soltando un poco. Al final decido correr hasta Eslida y esperar en el bar. Madre mía....si fuera así hasta el final...qué diferencia. Así voy bien, no me duele nada y ya solo nos quedan unas 2 horitas, unos 12 km. Llegada a Eslida.

Paramos en el Paraíso del Ciclista, jajaja (es que me hizo mucha gracia). Bar Paquita, estoy reventada...como me siente no me levanto. Pues comemos genial, ensalada, bocata, cervecita y tal. Y para rematar nos pedimos un carajillo....con miel o nosequé leches. Yo nunca me he tomado uno (no como Richar, jajaja) y dicen que vas bien, que entras en calor y tal. Ja vorem....

Levantarse de la silla es un suplicio...¿para qué me senté yo, leches? Hale.....ya queda el final....salimos del bar y....otras!! Qué negro está el cielo.....pero ahora ya no hay tu tía....hay que terminar. La verdad es que la amenaza de lluvia la hemos llevad todo el día detrás, incluso nos ha chispeado algunos tramos, pero se ha portado bien. Nos nos podemos quejar si se pone ahora a diluviar.

Pues hale, salimos dirección a la última subida del día....el Coll Roig (o algo paregut). Voy que me salgo....jajaja....¿será el carajillo?....llevo hasta una risa que me da a mi sola que la leche.....pues nada....a aprovecharlo....me voy sola delante y voy parando, pero poco. Sigo, sigo y en un plis estoy arriba. Quedan unos 10 km hasta Alfondeguilla. Allí el grupo decide apretar la marcha y Mario va algo tocado ya de las rodillas....pero quiere seguir. Tiene más moral que el Alcoiano. Así que nos dan las indicaciones de que la bajada es un poco fuerte al principio y el final de la senda es un poco pedregal y que luego todo pista hasta casita. Así que vamos poco a poco bajando, sin prisa pero sin pausa y se pone a llover. Ya ha aguantado bastante ya no podíamos tener más suerte. Pero nos tapamos y seguimos venga a charrar, como siempre.

Dejamos la senda y salimos a una pista que vuelve a hacerse eterna, pero sabemos que ya llegamos. Así que a aguantar y llega la última subida hasta el refugio. Está a punto de hacerse de noche, tampoco pasa nada pues llevábamos frontal. Pero mejor así. Llegamos a las 7:19 de la tarde, tras 12 horas de dar vueltas por el monte.

HEMOS LLEGADO, y ha valido la pena.

Nos recibe "Javalambre" y su compañero y estamos allí un ratito de charreta. Nos apuntan en la lista, el primero ha llegado antes de las 13...vaya tela. Pero nos conformamos con lo nuestro....pues íbamos cerrando carrera...que eso también tiene su responsabilidad.....(el que no se consuela es porque no quiere, jejeje).

Lo mejor las vistas, la compañía (especialmente Fanny y Mario), la comida, el ambiente, la gente, la experiencia.....muchas cosas. Sobretodo terminar y con buenas sensaciones.



Hale pues....hasta la próxima.

domingo, 29 de marzo de 2009

Excursión Chelva-Benagéber

Pues aunque ya hace una semana...el día 21 de marzo estaba programada una marcha a pie con los compañeros del Centro Excursionista de Chelva de unos 35 km desde Chelva hasta el Embalse de Benagéber pasando por Barchel. Siguiendo principalmente el GR-7 que discurre por la aldea de Bercuta y realizando sus dos variantes para llegar hasta el pantano.

Pues nada, salida desde Chelva un grupito de unas 10 personas hacia el Convento Franciscano que hay ya abandonado donde Vicente nos hizo coger un atajo y subir por el pedregal...gracias Vicente...fue donde más espárragos cogí, jajajaja.

Pues seguimos por las huertas dejando Tuéjar a derechas y llegamos hasta la fuente de Bercuta donde almorzamos el señor bocata y una cerveza que hemos ido arrastrando hasta aquí. Tras la fotos de rigor...que si Rafa Blanca me permite le robo....pues son geniales (el que sabe sabe y el que no...pues hace churros): http://picasaweb.google.es/cechelva/ExcursionChelvaBarchelPorGR7AutorRafaBlanca#

Pues acabamos de subir hasta la aldea de Bercuta y allí seguimos bajando hasta coger la senda más bonita hasta el momento que nos lleva al puente colgante de Barchel. Allí los compañeros comen, pues eramos 3 que íbamos a volver a Chelva andando y el resto volvían en coche. Así que nosotros 3 decidimos comer más tarde cerca de la presa.

Cuando terminan de comer nos acercamos a ver los chorros de Barchel y llegamos a la presa tras unos 3 km. Allí el resto se van con coches a Chelva y nosotros decidimos comer cerca del aliviadero. Este año el embalse está como yo nunca lo había visto (más que en fotos), casi lleno, al 82 % de su capacidad.
Pues allí la mejor sorpresa del día....Julio saca de la mochila una botella de vino y unos vasitos de plástico. Cuantos somos? 3...pues tiene que caer entera....Madre mía...yo que no bebo de nada nunca....vamos....subía luego por la senda haciendo zig-zag (menos mal que la senda era así y no se notaba demasiado, solo los colores de la cara y la risa que llevaba yo sola, jeje).

Lo dicho, después de una maravillosa comida al solete...a las 17:30 emprendemos el camino de vuelta y en solo 2 horas y media estábamos de vuelta a Chelva. Volvemos por la variante de Pulpitillos. Y una vez cerca de Chelva....decidimos atajar por La fuente Berra y bajar por Molino Puerto.

Al final unas 11 horas con paraditas y todo. Buen ambiente, buen día y mejor compañía.

Las fotos están en varios álbums:
http://picasaweb.google.es/thaira8684/ExcursionChelvaBenageberPorElCEChelva#
http://picasaweb.google.es/cechelva/ExcursionChelvaBarchelPorGR7AutorRafaBlanca#
http://picasaweb.google.es/maclet888/GR7CHELVABENAGEBER?feat=embedwebsite#

El único pero...las botas de montaña...cada día estoy más acostumbrada a las zapatillas para todo...y bueno..-la mochila pesaba un poco...puede ser por los dos o tres kg de espárragos que le metí, jajajaja.

domingo, 22 de marzo de 2009

La Cremà, jeje

Pues eso, este año La Cremà ha sido diferente.

Para no meternos tanto en el barullo decidimos verlo desde lo alto. Nos subimos al Alto del Pino en Serra hacia las 11 de la noche y oh...sorpresa. Hay casi más gente aquí que en Valencia, jajaja.

Bueno, nos buscamos nuestro sitio, sacamos la cámara y los prismáticos y a ver sobretodo los castillos de cada falla. Algunas pequeñas llamitas a lo lejos y cuando nos cansamos...media vuelta y a casa.

Divertido y diferente. Así no tengo que aguantar petardos, que vengan los bomberos, que le tiren gasolina a la falla porque del material que las hacen hoy en día no prenden...y los lloros de la fallera.

Eso sí, vaya gorrinà de cielo que montamos en un momento. Ni que se quemaran millones de euros...¿o sí?

Hale, hasta el año que viene.

viernes, 20 de marzo de 2009

Ascensión al Moncayo (2316 m)

Ya estamos aquí de nuevo....qué novedad!

Esta vez para contar la salida del fin de semana pasado, 14 y 15 de marzo, casi con las Fallas encima (así nos despejamos un poco de los petardos).

Pues como ya desistí de Crevillent y el Campeonato absoluto pues lo organizamos todo para subir al Moncayo.
En principio era una salida que estaba en mente desde hace tiempo y al final....un éxito total. Muy buen tiempo (orage, que dirían algunos) y nieve para disfrutar como los enanos.

Salimos el viernes por la tarde (tarde) y a las 12 y pico estábamos ya en la casa rural en Alcalá del Moncayo. Cenamos y a dormir pronto (jeje, que risa) que mañana toca madrugar para coger la nieve lo más dura posible.

A las 6 en pie, y a las 8 ya estamos en el Santuario, para comenzar desde aquí la subida al Moncayo.
Los primero tramos son preciosos, discurren por una senda entre el pinar hasta llegar a la base de circo glaciar. Parece que pasaré bastante calor...madre mía!

Una vez allí pensábamos subir por la parte más fácil, vertiente izquierda mirando al pico y nos encontramos con unos chavales de Valencia también que nos aconsejaron que si queríamos disfrutar de la nieve y hacer uso de los crampones y piolet (que para algo los llevábamos) que subiéramos por la vertiente norte.

Pues nada, cruzamos otro bosquecito que hay en el inicio de esta nueva ruta y comenzamos a subir. Menudo sofoco..yo con los pantalones de sky, por si hacía mucho frío....y casi me muero de calor.

Pues poco a poco hasta arriba. Allí foto de rigor en el punto geodésico, almuerzo de campeonato y paseo por toda la zona alta llegando hasta el Pico de las Piedras o Pico Morca (2273 m).

Tras esto vuelta al Moncayo para descender de nuevo por la misma ruta. Bajada muy divertida, pues la nieve a pesar del calor de todo el día estaba estupenda y día completo.

Llegada al coche de nuevo tras unas 5 horas y a comer a casa. Eso sí, antes (y muy a mi pesar pues estaba muerta de hambre) visita cultural al monasterio de Veruela. Impresionante monasterio cisterciense.

A dormir pronto, que la día siguiente hay más cultura y vuelta a casa.

La verdad es que fue una excursión muy bonita que llevábamos tiempo queriendo hacer y sobretodo he de reconocer que tuvimos mucha suerte con el buen tiempo que nos hizo.



Un saludo y hasta pronto.

martes, 17 de marzo de 2009

7ª Salida con Misjueves

Pues otro jueves más a rodar por el monte, con las ganas que tenía ya. La 7ª salida con MisJueves fue por la zona de Olocau-Tristany.

Esta vez éramos un grupo bastante numeroso, 21 animicas en pena por el monte.
Por diversas circunstancias hacía dos o tres semanas que no salía con ellos y ya tenía ganas.
Así que quedamos en Olocau a las 16, hora de rigor y subimos con coches por la carretera hacia Gátova para dejarlos ahí en medio de un bancal. Vaya pitote que armamos, menos mal que no venía nadie a esas horas por la carretera.
Tras esto....a echar a correr monte "parriba" hacia el castillo de Olocau_Marines...Castillo del Real... pues yo no me quiero meter en líos.


Una vez llegamos a la base del Castillo bajamos un poco por pista hasta subir otra vez por una senda y tras varias vueltas llegamos a Tristany donde hay una fuentecita que nos viene al pelo y un chaval con bici que se queda un poco asustado de ver tanta gente por allí a esas horas. Bajamos por pista dirección a Segorbe y vuelta a subir por una senda hasta el Pico Gorgo desde el cual no se ve ada pues está rodeado de árboles, jeje. Bajada vertiginosa por un pedregal todo lleno de zarzas y aliagas donde nos depilamos un poco las piernas, así nos sale más baratito...a quién haya buscado esta ruta lo apañaré yo....grrrrr.
Llegamos a una pista, por llamarlo de alguna manera y mientras seguimos contándonos nuestros secretos culinarios (ahora ya se más cosas, jeje) bajamos hasta el poblado morisco de Hoya. Desde aquí, por una senda preciosa pero que se me hace cansina ya...llegamos de nuevo al castillo. Bajamos con calma hasta la carretera de nuevo ya que es de noche cerrada....ays....menos mal que lo hemos disfrutado.



Algunas fotos robadas de la página del Pastor(cillo), pues esta vez nos guió Roberto, jeje.









El enlace de la rutilla: http://personales.upv.es/~salvarru/data/2008-2009/2009-03-12Gorg/Gorg.htm

lunes, 9 de marzo de 2009

De nuevo, la K 25.

Pues eso, que parecemos masocas....jajajaja.

De eso nada, así que el sábado sin estresarse demasiado decidimos hacer el recorrido de la k25 para ir entrenando la maratón de Borriol (que ya veremos si nos apuntamos).

Así que desde Serra y pasando por El Alt del Pi, Ermitans, Sierro y Rebasladors...llegamos de nuevo a serra tras 6:10 de andar por estos montes.

Un día precisos, mejorable quizás con ausencia de viento que resultaba molesto en las zonas más altas y desprotegidas de vegetación. Por el resto, día completo y soleado. Digno de primavera-verano.

Pues se hizo ameno el recorrido y eso que la primera subida al alt del pi es mortal, jeje. Pero ya estamos acostumbrados, yo creo que las piernas ya suben solas ese tramo.

Y nada más, el próximo 17 de octubre ( si no antes) volveremos a pasar por aquí...pero esta vez con el dorsal puesto.



Un saludo y a disfrutar de la semana...que comienza con muy buen tiempo. Ya tenía ganas, ya.

jueves, 5 de marzo de 2009

II Cursa per muntanya Tavernes de la Valldigna

Pues nada, aquí estamos, terminada de momento la lliga de carreres per muntanya de este 2009 que con tanta ilusión comencé.

El 1 de marzo se disputó en Tavernes, esta vez, la 3ª carrera y última prueba de la lliga. El día se planteaba de meteorología bastante mejor que en las anteriores citas, en cambio el tema de moral y convencimiento de seguir....no era el mismo debido a la lesión y dolor de rodilla que tenia las semanas anteriores. Así que, en principio, la idea era terminar como se pudiera esta carrera sin dolor de rodilla y a partir de aquí a recuperar (sin plantearse en ningún momento ir a Crevillent a por el campeonato absoluto)....pero las cosas cambiaron.

A las 7 de la mañana suena el bendito despertador.....vístite corriendo (que diría mi abuelita) y a la carretera. Esto me recuerda a lo de esos locos que corren...que hace 200 km para correr 10, jajaja.
Bueno, por la carretera ya veo corredores (en coche, eh), adelanto una furgoneta que me resulta familiar, van Pere, Cris, Paco...etc....el CxM al completo (casi, casi).
Nada más llegar me encuentro a Santi....xe...otra vez aquí...si estuvimos el jueves.....hale corre, xarraora....ves a por el dorsal que hay cola. Uys....que lío, madre mía. Cuanta gente...pero como el apellido es de los últimos, siempre me toca la cola de los sueltos y es donde menos gente hay. Dorsal en mano, imperdibles, paseito por el baño y esta vez sí que tengo claro la ropa que me llevo, tirantes.
Se van acercando ya las 9, no hay meta montada (en principio) y habiendo calentado un poco....nos pasan por el control para salir y......ya.....el primer asfalto me mata....yo creo que debe ser psicológico. Subida por la parte alta del pueblo y ya cogemos el sendero que nos lleva, tras unos 3-4 km, a dejar la primera subida detrás. En esta subida voy demasiado lenta, no he sabido apretar un poco al principio y aquí voy, medio andando, medio trotando cuando puedo. Malament, eh Anna?
Bueno, no pasa nada, pienso. Ya tendré tiempo de apretar y que me duela la rodilla.
La pista de arriba es de patinaje, vaya tela. Está todo lleno de barro. Voy sola, el grupo que me frenaba en la subida se me ha ido. Esto no es lo mio. Paso el primer avituallamiento que se me ha hecho largo, puesto que estaba en el kilómetro 7,5 y no en el 5 como debía ser. En fin....bebo un poco, como algo y sigo. Al poco llegamos a la subida al Massalari, ufff, comienzo fatal, pero poco a poco voy mejor. Llego arriba, hace un frío que pela....pero las vistas son una pasada. La pena es no poder ir mirando, puesto que no hay sitio donde poner el pié firme si no estás atento.
Comenzamos a bajar, hasta la Font de la Sangonera....ixe era el que va pegar una fartà, no? Jajajaja.
No me duele nada, no me lo puedo creer. Sigo hasta el siguiente avituallamiento donde ya hay gente retirada por caídas y golpes. Bebo, me como un pastelito de chocolate...que rico mare. Sigo hacia arriba, subida cómoda hasta la cruz, trotando y con calma. Llego, se me está haciendo corto (jeje, eso mismo no lo diré en los últimos 2 km, jijiji).
Bajo poco a poco, medio trotando medio corriendo, procurando no golpear ni dejarme caer fuerte. Eso hace que la rodilla no me duela nada, estoy casi bajo y estoy alucinada. Me acompaña desde el km 11-12 un chico con el que voy cómodo. Salimos a pista, al km 15,5 que hay un avituallamiento donde hay una señal del km 18, cosa que me desmoraliza un poco. Seguimos, me da conversación, bajada cómoda, ya queda menos me dice....resulta que es de la organización. Anda xe.
Bueno, nada más salir al asfalto....joder...la cuesta dichosa. No me paro por vergüenza ya que va este chico conmigo y hay ahí un grupo de excursionistas muy majos que nos animan. Pero casi me pongo a llorar del susto, vaya tela. Que horror, menos mal que es corta. Pero cuando llegamos arriba viene nuestro amigo el viento que quiere que volvamos, jeje. No. No...de eso nada. Sigo corriendo pensando simplemente que esto ya se acaba, que quedan menos de 2 km. Por fin....el parque de los domingos se me hace eterno, llego a la rotonda, cruzamos !por encima de la acera! Si yo ya no veo acera ni veo de , jajaja. Ahora ya doblamos la última esquina, veo el arco....Toni empieza a quedarse atrás, le entran nauseas....vamos hombre....no entres así en meta. Último apretón y ya estamos. Qué felicidad señor! Al final 2:38:12, no está nada mal.
Me voy a comer algo, unos bocatitas que están de lujo, cocas, isotónicas, etc...retiro la licencia, me tapo un poco aunque hace buen día, de xarraeta y bueno, comienzan a dar los trofeos. He visto antes a Davitillo por ahí....¿qué tal?...pse, bien, normal y el tío en el podium. Si es que....
También suben Patry, Ramón, Cris y Santi...que encima posaba para las fotos. Enhorabuena a todos!!
Luego xarraeta con Patry y Ferrato, que si tal, que si cual....y a dar una vuelta por lo que quedaba de la concentración de motos y a casaaaaa.

Disfruté mucho de la carrera, y ahora tengo la sensación de que se me hizo corta. Gracias a Toni, pues yo me hubiera parado....esos ánimos y esa conversación que me dió me ayudaron mucho.

Espero seguir dando algo de guerra.....nos vemos pronto.

miércoles, 4 de marzo de 2009

Vídeos varios

Saludos, esta vez seré breve y simplemente os paso varios vídeos:

1.-Vídeo divertido y real como la vida misma del día después de una maratón (en este caso), pero que nos habrá pasado a cualquiera tras nuestras primeras carreras.



2.- Vídeo de un anuncio que me gustó, lo citaron como anuncio de los que motiva, jeje.




3.- Santi subiendo el cortafuegos en la Carrera de La Vall....yo me moriría ahí mismo. Hale valent.



4.- Salida con Misjueves a la llacuna de la Devesa....¿veis?....yo cuesta abajo sí que puedo hablar....menos mal que Santi me escucha. Yo hablo cuesta abajo y él cuesta arriba, jeje.




Hale pues...hasta otra.

lunes, 2 de marzo de 2009

2ª Prueba Lliga 2009, La Vall d'Uixò

Aunque hace ya casi 15 días que corrí esta carrera hago por fin la crónica...ufff...es que hay mucho que contar.

Bueno, nos enfrentábamos a la más dura de las pruebas de esta lliga, con 20,7 km y 1500 metros de desnivel positivo acumulado, pasando casi dos veces por el amado Pipa.

Pues a las 7 de la mañana suena el amigo-despertador...qué gusto da oírlo y menos mal que esto lo hacemos por gusto...que si nos obligaran....jeje.

Pues a las 8 ya estamos en La Vall, a recoger dorsal, calentar un poco y refrenar los nervios. Esta vez, como no, carrerita también pasada por agua...vaya tela. No es que me disguste que llueva, pero no me apetece pasar frío y tampoco quiero que me sobre ropa. Así que decidimos las capas que cogemos, que si me pongo el dorsal en el chubasquero, que no, que en la de tirantes, que hace frío, que vuelta a la de manga larga....joer...que estressss. Menos mal que aún no me he pinchado con las agujas...pero tranquilos que todo llegará.

Empiezo a ver caras conocidas, Patry, Ramón, Santi, Vicentes, Pilar, Olatx, etc....(perdonad si me dejo a alguien)....y empiezan los nervios. No para de llover y ya nos van colocando en la salida. Beeeeee, me siento algo borrego, pero por poco tiempo. En un momento y puntuales como un reloj salimos escopeteados a por el nuevo reto. Unos 20,5 km y 1500 m de desnivel positivo acumulado....estos de La Vall....tela con ellos.

Pues salida tranquila, voy con Pilar y Olatx hasta coger la senda y eso que esta primera subidita por pista empedrada ya diferencia a algunos que corren y otros que ya van andando. Gano mi sitio y poco a poco subo por la senda que da una vueltecilla. Cuando salimos a la pista sigo cogiendo gente y en la próxima subida con algo de hormigón paso a bastantes que van andando...yo, por suerte, aún puedo correr. En una de las bajadas me adelantan algunas chicas y hay que ir con mucho cuidado, el terreno es resbaladizo. Tras esto llegamos a la primera de las sendas que nos llevará a Aiguamolls, donde hay ya un avituallamiento (el 2º, creo).....hasta aquí voy cómoda detrás de algunos compañeros, no me planteo adelantar, pues no estoy en mi mejor momento. Tampoco sé cómo va la carrera. Ha dejado un poco de llover. Se está bien.
Cuando comenzamos a subir al Rodeno, adelanto gente, vuelve a llover bien y me estoy helando. Pero a parte del frío voy cómoda. En eso que llegamos al avituallamiento donde están Caracol y Ggroc (no saludo, lo se, me pesa en el alma, jejeje). Subida a Pipa por la senda que entrenamos el jueves anterior....dura, pero constante. Me cojo al ritmo de un chaval que va bien, sin parar y cuando llego arriba tengo gente que me anima, gracias Mario y Migue. Llevo a 3 chicas justo delante y el chaval me dice que en la bajada él bajará el ritmo, que pase delante para que no se me escapen las chicas. Así que, sin muchas ganas, le hago caso y vamos bajando sin quitar la vista del suelo, vaya resbalones....llegamos al penúltimo avituallamiento y allí bebo un poco, casi sin parar, y me llevo dos dátiles para el camino. En ese momento me dejo a las dos chicas detrás, pues se paran y sigo bajando sola hasta el temido cortafuegos.
Vaya tela, allí al empezar hay unos que nos dicen que con calma y con cuidado. Yo pienso que es porque si nos da algo subiendo han de subir ellos a por nosotros, jajaja.
Bueno, me pego a otra chica que va delante mio y lleva buena marcha, voy la 16 por ahora. A mitad subida, su ritmo se me vuelve incómodo y decido adelantar. Así que llego bien arriba...menuda paliza de cortafuegos...menos mal que me entra la risa en vez de llorar, jajaja. Bebo y sigo bajando. Ahora sé que me quedan unos 3 km de bajada simplemente. No se si es psicológico, pero me empieza a entrar el bajón, me fallan las piernas, solo tengo ganas de llegar...¿qué demonios hago yo aquí?
Sigo bajando y viene Pilar por detrás....llega un momento que las ramas que se me pegan al cuerpo parece que me frenen y todo. Ya veo las pistas al fondo. Comienzo a decirle a Pilar que voy mal, me empieza a doler mucho mucho la rodilla y le dejo que me adelante para ver si andando se me pasa. Pero es peor, es un pinchazo a cada paso. Así que decido seguir sin parar. En el último tramo vuelvo a pasar a la compañera y bajo mejor, se ve que se ha calentado la rodilla o no se porqué no me duele tanto. Viene otra chica detrás, que pasa a Pilar también. No me fijo, solo quiero llegar al asfalto y eso que no me gusta nada.
Una vez salgo de la tierra....ufff...no puedo ni correr y llevo a esta chica pegada. Sus compañeros la animan y al final me pasa. Vuelvo a coger fuerzas y pienso en adelantar, pero la he llevado toda la carrera delante y le he pasado a última hora....que siga delante. Además el esfuerzo que me supone no pienso que me valga la pena.....llego, por fin.
Al final 2:52:56.

Estoy derrotada y lo peor es que me duele mucho la rodilla. Vaya m....., espero que no vaya a más.

Al final sandwiches buenísimos y calentitos, que me como unos cuantos....saludo a Ferrato, Pere, mi grupete de Misjueves y allí están los compañeros del centro y la afición, jeje. Todos mojados....y eso que ellos no vienen a correr, pobres.

No me quedo mucho tiempo pues me estoy helando y decido irme a casa y ya me ducharé allí, que cochina! Jajaja.

Bueno, eso es todo. Al final buena carrera pues lo he pasado mal por la rodilla, pero no he tenido malas sensaciones.

Os dejo el track del recorrido:


Un saludo y hasta la próxima.